ROCA VECCHIA
We volgen de zee zuidwaarts er is altijd wel iets fascinerend te zien langs de kust denken we en zo komen we na een 5-tal km aan een archeologische plaats waar reeds
de eerste nederzetting werden gebouwd in de 17e en 16e eeuw voor Christus (de Midden-Bronstijd).
De nederzetting strekte zich tijdens de Bronstijd uit over een oppervlakte van minstens vijf hectare.
In
het westen lag hoogstwaarschijnlijk een uitgestrekte lagune, zodat men de
nederzetting alleen vanuit het zuidzuidwesten kon benaderen.
De van nature
goed beschermde plek was ook landinwaarts afgebakend met een imposante
verdedigingsmuur.
De naam Messapische muur is afgeleid van het feit dat de mensen die binnen de muur leefde messapisch spraken.
Om hier op de fundamenten van hun leefgemeenschap te kunnen rondlopen daar word ik stil van. Ik tracht een voorstelling te vormen hoe de mensen hier bewogen, welke kleding ze droegen, de onderwerpen waarover ze tijdens de dag spraken, wat ze aten en welke hun huisdieren waren. Het waren toch heel andere tijden.
Uit archeologisch onderzoek blijkt dat, ROCA VECCHIA zoals dit gebied noemt ongeveer 3.000 jaar geleden goed
gestructureerd was, met hoofdstraten en wijken voor culturele activiteiten en
wijken voor gespecialiseerde productiefaciliteiten.
Tijdens opgravingen werden zeer hoge aantallen zowel binnenlandse als geïmporteerde kleipotten gevonden waardoor contacten met andere landen worden bewezen.
Het is ook opmerkelijk voor deze periode dat ROCA VECCHIA een van de weinige locaties in de hak van Italië is waarvoor rond 1400 voor Christus, contacten met Griekenland konden worden bewezen.
OTRANTO
We nemen jullie mee, een beetje meer zuidwaarts in de hak van Italië naar OTRANTO het is het meest oostelijk gelegen stadje van Italië, dat we meedragen als een
bijzonder mooie herinnering.
Dat komt deels door de
schitterende ligging aan zee, met een kleurrijke haven, een zandstrand, en
door de sfeer die in de straatjes van de oude ommuurde stad huist, zeker nu alles nog
vol kerstverlichtingen hangt.
In de vijftiende eeuw was Otranto een bloeiende havenplaats dat volop profiteerde van zijn tactische ligging aan de Italiaanse kust.
Maar
het was hierdoor ook de eerste plek waar veroveraars van overzee aan land
kwamen. Na herhaaldelijke pogingen lukte het de Turken van het gebied te
veroveren. In de zomer van 1480 liet een enorme vloot van meer dan honderd
schepen achttienduizend soldaten aan land om de stad in te nemen. Toen de inwoners van de stad zich niet wilde bekeren
tot de islam werden achthonderd van hen die zich in de kathedraal hadden
schuil gehouden gedood. De stoffelijk resten van een deel van deze martelaars
zijn vandaag te zien in de Cappella dei Matiri (‘kapel van de martelaren’) in
het rechterzijschip binnen in de kathedraal van Otranto.
Gelukkig heeft de kathedraal ook mooie verhalen te bieden. Wij zijn onder de indruk van haar mozaïekvloer. Het hele mozaïek is het werk van slechts één enkele monnik, pater Pantaleone. Hij werkte er tussen 1163 en 1165 dag in dag uit aan, op zijn knieën gebogen over de talloze voorstellingen, van een levensboom tot de Toren van Babel, de tekens van de dierenriem en de Ark van Noach. Een echt monnikenwerk!!!
na 2.595km overnachten we in OTRANTO tot 13 januari, n40.14282 o18.49595
